Görsel ve işitsel bir senfoni gibi nefes kesici bu film, şiirsel ruhunu görüntü ve duygunun zarif koreografisiyle örüyor.
Her bir kare bir mısra, bir yandan fısıldarken bir yandan final anından çok sonra bile izleyicide yankılanan yeni bir estetik düzeye taşınıyor.

Bu filmde ses dünyası, hikâyenin ayrılmaz bir parçası haline geliyor. Bir telefon çağrısını bekleyen karakterin gerginliğinde, her şeyin karardığı ve çökmeye başladığı absürt bir dünyanın içine çekiliyoruz.
Bir fincana dökülen kahvenin sesi bizi bambaşka bir yere götürüyor; binalar eriyor, dünya genç kadının cevapsız bekleyişiyle birlikte batıyor.
Her şeyin elden kayıp gittiği bu his, çarpıcı siyah-beyaz görüntüler ve müzik ile sesin etkileyici birlikteliği sayesinde derinlikli bir biçimde aktarılmış.

Bu film; Suzan Pitt’in sürrealizmini Yellow Submarine’in psikedelik renk oyunlarıyla, La Planète Sauvage’ın düşsel garipliği ve alegorik gücüyle birleştirerek izleyiciyi büyülüyor.
Filmde ayrıca tarihsel Balkan animasyonundan izler ve 90’lar MTV animasyonlarının enerjisi hissediliyor.
İlk film olmasına rağmen, iletişim ve diyalog üzerine önemli bir meseleyi gündeme getiriyor ve kendine özgü bir ses yakalamayı başarıyor.

Bir hikâyenin etkileyici olması için abartılı ya da gösterişli olması gerekmez.
Baş Karakterin arkadaşlarıyla yaptığı diyaloglar, en sıradan ve önemsiz gibi görünen detayları yakalayarak parlıyor — tümü, ikinci bir karakterin keşfinden doğar: bir kutu.
Sade ve duyarlı bir sahneleme aracılığıyla karakterler, bu buluntuyu –kutuyu– paylaşarak kadraj boyunca hareket ederler. Bu yeni bulunan nesne; çıplak, açık ve simgesel haliyle, yaşamın kendisini yansıtır.

Tek bir sayfayı, insanlık tarihinin sahnesi olarak ustalıkla kullanması; helezonik tarih anlayışını, sayfa/sahne/mekan tercihiyle yansıtabilmesi ve aynı sahne üzerinde farklı izlekler sunup “göz”ü şaşırtarak seyirciyi aktive eden yenilikçi tutumu nedeniyle Nicolas Piret’in yönettiği, Belçika yapımı Silent Panorama 13. Uluslararası Canlandıranlar Film Festivali Uluslararası yarışma bölümünde SİYAD ödülüne değer görülmüştür.

Bu narin animasyon, genç bir kızın kardeşiyle paylaştığı çocukluk anılarına geri dönüyor; duyumsal izlenimleri olağanüstü bir incelik ve hassasiyetle canlandırıyor.
Dallardaki rüzgârın hışırtısı, ormandaki ayak sesleri ve nehir kıyısındaki oyunlar, ustalıkla kurgulanan ses tasarımı ve müzikle birlikte yeniden hayat buluyor.
Gouache tekniğiyle boyanmış gece sahneleriyle birleşen bu müzikal yapı, animasyonun çağrışım gücünü en üst düzeye taşıyor ve izleyiciyi erken anılarının duygusal derinliğiyle yeniden buluşturuyor.

Bu stop-motion, Karla Castañeda, Rita Basulto ve Sofia Carrillo gibi yönetmenlerin işlerinde de görülen belirli bir Meksika geleneğini yansıtıyor. Film, Meksika kültüründe ölümle ilgili ritüelleri ele alıyor.
Bu film; çocukluk, korku ve ölümü kucaklayan kusursuz ve sürreal sahne tasarımıyla öne çıkıyor; yaklaşan bir sona varmak yerine hikâyeyi izleyicinin ellerine bırakıyor.

İlk karelerden itibaren film, sinemasal bir büyüyle izleyiciyi içine çekiyor. Farklı tekniklerin birleşiminden oluşan görsel ve işitsel bir ritim baştan çıkarıcı bir etki yaratıyor:
Boyanmış animasyonlar, rotoskopi, canlı çekim görüntüler ve arka plan fotoğrafları…
Bu görsel çeşitlilik, müzik, foley ve fısıltılarla iç içe geçen organik bir bütüne dönüşüyor; ve bu animasyon, unutulmaz bir duygular ve hisler hazinesi olarak görsel belleğimizde bir başyapıt olarak yerini alıyor.

Bu film, çarpıcı konstrüktivist sanat tarzı, sağlam karma-medya yapısı, dinamik kurgusu ve güçlü alt metniyle öne çıkan etkileyici bir deneysel çalışma.
Kazimir Malevich’in “The Lumber’s Here” adlı şiirinden ilhamla, geometrik soyutlama film boyunca keskin bir ritmik kesinlikle ilerliyor.

Sapan, çocuklukta bir kuşun ölümüyle ilk kez ölümle yüzleşmeyi konu alıyor; zekice seçilmiş sürrealist anlatım tercihleriyle duygusal etkisini derinleştiriyor.
Ayrıca; yerel gelenekler, karakterler, sesler ve karikatür tarzlarına yaptığı göndermelerle Türk kültürel mirasından besleniyor; çağdaş Türk sinemasında önemli bir yere oturuyor.

Sade, neredeyse naif bir animasyon tarzı aracılığıyla yönetmen; kayıp, yas ve duygusal iyileşme temalarını aktarıyor.
Tek bir kelime bile kullanmadan —bu sayede filmi evrensel ve herkes için ulaşılabilir kılarak— bir sevilenin ölümünü derin bir empati ve zarafetle hissetmemizi sağlıyor.

13. Canlandıranlar Uluslararası film festivalinin yerli kategorisinde yarışan yedi film arasından, Doğa Kılcıoğlu Esen’in Kirpik adlı filmi sade ancak güçlü çizimleriyle ebeveyn çocuk arasındaki sevgi ilişkisini bakan, gören ve koruyan göz metaforu üzerinden anlattığı, kayıp sonrası, görülme ve sevilme hissinin nasıl hayata inatla devam etme gücüne dönüştüğünü gösterdiği için SİYAD ödülüne değer görülmüştür.

2D olarak çekilmiş, renkli ve uzamsal bir film. İnsan figürü, figürasyonu değiştirerek psikedelik bir şekilde ön plana çıkıyor. Buna paralel olarak, narların varlığı bir yaşam kaynağı gibi huzur veriyor.

Sapan, çocuklukta bir kuşun ölümüyle ilk kez ölümle yüzleşmeyi konu alıyor; zekice seçilmiş sürrealist anlatım tercihleriyle duygusal etkisini derinleştiriyor.
Ayrıca, yerel gelenekler, karakterler, sesler ve karikatür tarzlarına yaptığı göndermelerle Türk kültürel mirasından besleniyor; çağdaş Türk sinemasında önemli bir yere oturuyor.